Cando tiña catorce ou quince anos tiven unha tempada de auténtica chifladura wildeana (que dará para un próximo post) e por extensión e simultaneamente beardsleyana. A asociación entre Beardsley e Wilde é algo xa establecido na mente de tod@s, e a verdade é que non sei até que punto tiveron relación ou foron algo mais ca coñecidos na realidade.Sospeito que non era para nada o tipo de Oscar, que coma min, estaba obsesionado coa beleza. Non sei que ocorreu nas miñas sinapses neuronais ultimamente para que Aubrey, Salomé e este cadro volveran en tromba á miña mente.
Aubrey é como o reverso escuro de Mucha, non só pola cor e pola temática, senón e sobre todo porque alí onde Mucha é apacible e brillante, Beardsley transmite unha anguria dificil de describir. Como xa dixen algunha vez, o fermoso tamén pode ser desacougante.
Pregúntome que estado mental require pintar así. A proximidade da morte, a enfermidade e a dor da tuberculose, que non provoca case signos externos, semella un bo achegamento. Para min Beardsley sempre foi unha sensación moi concreta: sabedes como ulen as rosas cando tan abertas que están a piques de apodrecer?